برنامه مهاجرت سرمایه گذاری که به آن EB5 گفته می شود، برنامه ای است که بر اساس آن افراد می توانند با سرمایه گذاری کردن در آمریکا گرین کارت این کشور را کسب نمایند.
برای اینکه فردی بتواند از این طریق گرین کارت بگیرد باید سرمایه گذاری وی سه شرط مهم را داشته باشد:
- از میزان مشخصی بیشتر باشد
- تعداد مشخصی شغل جدید ایجاد نماید
- تحت ریسک قرار بگیرد
در حال حاضر این میزان سرمایه گذاری بر اساس قانون یک میلیون دلار و یا پانصد هزار دلار می باشد. تفاوت این دو میزان سرمایه گذاری فقط وابسته به محلی است که سرمایه گذاری در آن صورت می گیرد.
برای اینکه سرمایه گذاری که انجام می گیرد بتواند شرایط مورد نیاز برنامه EB5 را فراهم نماید لازم است حداقل 10 شغل تمام وقت جدید ایجاد نماید. ده شغل تمام وقت در واقع به معنی ده موقعیت شغلی است که هر کدام شامل بیشتر از 35 ساعت کار در هر هفته باشد. این موقعیت های شغلی می تواند با چندین کارمند پاره وقت هم تکمیل شود.
شاید بتوان گفت مهمترین خواسته قانون این است که کل سرمایه گذاری فرد تحت ریسک قرار بگیرد. اگرچه ممکن است شرکتها برای جذب سرمایه گذاران از روشهای مختلفی برای مطمئن ساختن ایشان از تضمین برگشت سرمایه استفاده نمایند اما واقعیت این است که حتی اگر هم کسی بتواند برگشت پول را تضمین نماید، همین مساله سبب رد شدن پرونده متقاضی خواهد شد.
همانطور که گفته شد اینکه بشود به جای یک میلیون دلار تنها با پانصد هزار دلار سرمایه گذاری اقدام به شرکت در برنامه گرین کارت سرمایه گذاری نمود تنها به محلی بستگی دارد که در آن سرمایه گذاری صورت می گیرد. این مناطق به نام مناطق TEA یا مناطق استخدامی هدف نامیده می شوند. مناطق مذکور شامل دو گروه می شوند: 1- مناطق روستایی و 2- مناطق شهری که نرخ بیکاری در آنها یک و نیم برابر متوسط نرخ بیکاری کل کشور امریکا می باشد.
فردی که از طریق این برنامه اقدام برای گرفتن گرین کارت می کند پس از حدود سه سال از اقدام به این منظور وارد امریکا شده و گرین کارت موقت دریافت می کند. دو سال پس از ورود لازم است برای تبدیل گرین کارت موقت به دائم اقدام نماید. لازم به ذکر است که گرین کارت موقت تفاوت خاصی از جنبه کاربرد با گرین کارت دائم نداشته و حتی زمان لازم برای شهروند شدن فرد نیز از زمان دریافت گرین کارت موقت محاسبه می گردد.
به طور کلی برای شرکت در برنامه EB5 می توان از دو مسیر اصلی اقدام نمود:
- مسیر مرکز منطقه ای
- مسیر بیزینس شخصی
مراکز منطقه ای شرکتهایی هستند که در واقع به منظور توسعه منطقه ای خاص مجوز می گیرند. این شرکت ها پول های سرمایه گذاران را جمع آوری کرده و در پروژه هایی که تعریف می کنند خرج می نمایند. پس از اینکه سرمایه گذار موفق به گرفتن گرین کارت دائم گردید این شرکت ها پول وی را بر حسب قرارداد پس از مدتی نقداً و یا به صورت سهامی در پروژه به وی بر می گردانند.
در روش بیزینس شخصی، بیزینسی با مالکیت خود فرد یا شراکت با مدیریت راه اندازی میشود که شرایط مورد نظر برنامه از جمله میزان سرمایه گذاری مورد نیاز و تعداد شغل مورد نیاز را فراهم نماید. در این روش پول فرد ابتدا به حساب شرکت خودش در آمریکا واریز شده و از آنجا در تجارت خودش خرج می شود.
به طور بسیار خلاصه می توان مهمترین ارکان برنامه گرین کارت سرمایه گذاری یا EB5 را لزوم در خطر بودن حداقل 500 هزار دلار سرمایه دانست. اقدام از این مسیر از هر روشی هم که باشد با زمان بندی های فعلی اداره مهاجرت حداقل سه سال زمان نیاز خواهد داشت.
خلاصه شرح ارائه شده توسط اداره مهاجرت و خدمات شهروندی در خصوص برنامه EB-5
مشخصات ویزا
اداره خدمات شهروندی و مهاجرت آمریکا برنامه سرمایه گذاری موسوم به EB-5 را اداره می کند. کنگره این برنامه را در سال 1990 برای تقویت اقتصاد آمریکا از طریق اشتغال زایی و سرمایه گذاری خارجیان ایجاد کرد. در برنامه مهاجرتی آزمایشی که ابتدا در سال 1992 تصویب شد و مرتبا بعد از آن تمدید گردید، تعداد مشخصی ویزایEB-5 برای سرمایه گذاران در مراکز منطقه ای کنار گذاشته می شود. این مراکز منطقه ای را که مبتنی بر افزایش رشد اقتصادی هستند اداره خدمات شهروندی و مهاجرت آمریکا تعیین می کند.
تمام سرمایه گذاران باید در واحد جدید تجاری سرمایه گذاری کنند. این واحد تجاری باید:
- پس از 29 نوامبر 1990 تأسیس شده باشد. یا
- در تاریخ 29 نوامبر 1990 یا قبل از آن تأسیس شده باشد مشروط بر اینکه:
- خریداری شده و واحد تجاری موجود به نحوی تجدید سازمان شود که عملا یک واحد جدید تجاری از آن حاصل شود. یا
- از طریق سرمایه گذاری توسعه یابد به طوری که 40 درصد افزایش در ارزش خالص یا تعداد کارکنان آن رخ دهد.
واحد تجاری، واحدی است که مشغول فعالیت انتفاعی بوده و برای انجام مداوم فعالیت قانونی ایجاد شده است. این واحد می تواند یکی از اشکال زیر را داشته باشد (اشکال واحد تجاری محدود به موارد زیر نیست):
- مالکیت انحصاری
- شراکت (محدود یا عام)
- شرکت مادر
- سرمایه گذاری مشترک
- شرکت سهامی
- تراست تجاری یا هرگونه نهاد دیگر که در مالکیت خاص یا عام است.
این تعریف هم چنین شامل واحد تجاری ای می شود که متشکل از شرکت مادر و شرکتهای تابعه آن (که تحت مالکیت کامل آن قرار دارند) است. البته باید توجه داشت که هر یک از شرکتهای تابعه باید مشغول فعالیت انتفاعی بوده و برای انجام مداوم فعالیت قانونی ایجاد شده باشند.
تذکر: این تعریف شامل فعالیتهای غیرتجاری مانند مالکیت و اداره اقامتگاه شخصی نمی باشد.
شرایط مربوط به اشتغال زایی
- سرمایه گذار باید در عرض دو سال (یا تحت شرایط خاصی، در عرض زمان متعارف پس از دو سال) پس از ورود به آمریکا به عنوان مقیم دائمی مشروط، حداقل 10 کار تمام وقت برای کارگران واجد شرایط آمریکایی ایجاد یا حفظ کند.
- سرمایه گذار باید کار مستقیم یا غیرمستقیم ایجاد یا حفظ کند.
- مشاغل مستقیم، مشاغل واقعی قابل شناسایی برای کارگران واجد شرایط آمریکایی هستند، کارگرانی که در واحد تجاری دریافت کننده سرمایه گذاری کار می کنند.
- مشاغل غیرمستقیم مشاغلی هستند که به موازات یا در نتیجه سرمایه واحد تجاریِ وابسته به مرکز منطقه ایجاد شده اند. سرمایه گذار خارجی تنها در صورتی می تواند از محاسبات مربوط به مشاغل غیرمستقیم بهره مند شود که با یک مرکز منطقه ای پیوند خورده باشد.
واحد تجاری دچار مشکل، واحدی است که حداقل برای 2 سال وجود داشته، به مدت 24-12 ماه قبل از تاریخ اولویت روی فرم I-526 متحمل ضرر خالص شده و ضرر این مدت حداقل برابر با 20 درصد ارزش خالص واحد تجاری قبل از ضرر باشد.
کارگر واجد شرایط می تواند تبعه آمریکایی، مقیم دائمی یا هر مهاجری باشد که اجازه کار در ایالات متحده را دارد. این فرد می تواند مقیم مشروط، پناهنده یا شخصی باشد که اخراج او از آمریکا تعلیق شده و هم چنان در آمریکا زندگی می کند. این تعریف شامل سرمایه گذار، همسر او، دختر و پسر او، اتباع خارجی غیرمهاجر (مانند دارندگان ویزای H-1B یا اشخاصی که اجازه کار در آمریکا را ندارند) نمی شود.
استخدام تمام وقت به این معناست که کارگر واجد شرایط مشغول به کاری در واحد تجاری شود که مستلزم 35 ساعت کار در هفته است. در رابطه با برنامه سرمایه گذاری، استخدام تمام وقت به معنای استخدام کارگر واجد شرایط در پستی است که به طور غیرمستقیم از طریق سرمایه گذاری ایجاد شده است.
قرار تقسیم کار که بدین وسیله دو یا چند کارگر واجد شرایط یک کار تمام وقت را بین خود تقسیم می کنند، شغل تمام وقت محسوب می شود مشروط بر اینکه شرایط ساعت کار هفتگی تأمین شود. این تعریف شامل تلفیق کارهای پاره وقت یا معادلهای تمام وقت نمی شود حتی اگر با تلفیق کارها شرایط ساعات کار هفتگی تأمین شود. کار باید دائمی، تمام وقت و مداوم باشد. دو کارگر واجد شرایطی که شغل بین آنها تقسیم شده باید در استخدام دائمی باشند و باید مزایای مربوط به کار تمام وقت دائمی از جمله پرداخت غرامت و حق بیمه بیکاری توسط کارفرما بین آنها تقسیم شود.
شرایط مربوط به سرمایه
سرمایه به معنای پول نقد، تجهیزات، موجودی، سایر اموال ملموس، معادل پول نقد و بدهی ای است که دارایی سرمایه گذار خارجی در گرو (رهن) آن است. البته در مورد اخیر سرمایه گذار باید شخصا و در درجه اول مسئول بوده و دارایی واحد جدید تجاری که درخواست ویزای سرمایه گذاری مبتنی بر آن است، برای پرداخت بدهی مورد استفاده قرار نگیرد. سرمایه بر مبنای نرخ بازار و بر پایه واحد پولی دلار محاسبه خواهد شد. بر اساس ماده 203(b)(5) قانون ملیت و مهاجرت، دارایی هایی که به طور مستقیم یا غیرمستقیم از روشهای غیر قانونی (مانند فعالیتهای مجرمانه) به دست آمده اند، سرمایه محسوب نمی شوند.
نکته: سرمایه را نمی توان قرض کرد.
حداقل میزان سرمایه گذاری
- به طور کلی حداقل میزان سرمایه گذاری در ایالات متحده آمریکا یک میلیون دلار است.
- حداقل میزان سرمایه گذاری در منطقه استخدامی مورد هدف (منطقه ای با نرخ بیکاری بالا یا منطقه روستایی) 500000 دلار است.
منطقه استخدامی مورد هدف: منطقه ای است که در زمان سرمایه گذاری روستایی بوده یا با نرخ بیکاری ای که حداقل 150 درصد متوسط ملی است، مواجه است.
منطقه روستایی: منطقه ای خارج از محدوده شهری (این امر را اداره مدیریت و بودجه تعیین می کند) یا خارج از مرز هر شهری است که دارای 20000 نفر جمعیت یا بیشتر است.
